Woensdag 5 juli: De hike en het plan van de agenten

De zwaarste dag van het kamp was eindelijk aangebroken. De standaard woensdag dag oftewel hikedag. 3 patrouilles werden omgevormd tot 2 patrouilles.

Het gouden pistool met de kogels gingen mee om ergens ver van de universiteit begraven te worden, zodat Mastermind en geen enkele duistere organisatie het wapen ooit nog in bezit krijgt.

Er werd een zware tocht gelopen door de schitterende omgeving van Zutendaal. We trokken door bossen, velden en de brandende zon tot we opeens aankwamen bij een open gebiedje langs het Koning Albert kanaal waar alle tassen afgedaan werden en voor dat wij als staf het realiseerden lagen de scouts van onze groep al in het water. Tijdens dat uurtje zwemmen werd er al iets genuttigd van hikevoer (Crackers met Tonijn). We liepen verder door de bossen langs de autobanen, omdat je je met autobanen goed kan oriënteren, maar helaas liepen we een beetje te ver door. Dit werd gauw opgelost door de gezamenlijke oplettendheid van de hele groep. Op een gegeven liepen we weer tegen het kanaal aan en trokken door de mooie havens waar je kon genieten van de prachtige boten die daar voor anker lagen. Toen we aankwamen bij een viaduct om te pauzeren liep de stemming al gauw achteruit, omdat het gewoon te warm was om verder te gaan. We wachtten nog even op de andere groep die ook waren aan het balen van de brandende zon dat we maar een punt achter de hike hadden gezet.

Met de hulp van Henk en Marleen gingen de chauffeurs hun auto’s halen zodat we het laatste deel van de hike met de auto’s afmaken. Nou ja, het is nu eigenlijk geen hike meer. Voordat we naar het eindpunt reden, gingen we nog eerst even wat eten bij de dichtstbijzijnde snackbar en een honger dat we hadden. Frietjes met een snack ging er bij iedereen wel in. Er werd nog wat nageklets en stapten even later weer in de auto’s en reden naar het eindpunt, maar!!!

Themadeel: the dubblecross

De plaats waar het eindpunt moest zijn was er niet meer. Althans het gebouw stond er niet meer. We reden nog via andere kanten naar het eindpunt, maar het was niet te vinden. De studenten begonnen al aardig moe te worden. We verstopten het wapen ergens in het bos en we gingen terug naar de universiteit waar we opgewacht werden door de eenzame informant (MARC) die voor het eerst geen geld vroeg voor informatie. Hij vertelde dat we genept waren door iemand. Iemand die wist wat we van plan waren. Het was nu zeker: Er was een verrader onder ons.

Om toch een beetje het hikegevoel te houden gingen we overnachten onder de blote hemel, waar iedereen meedeed bij het vertellen van griezelverhalen en toen gebeurde er iets ongelofelijkst, het begon te regenen en niet zo’n klein beetje. De eerste keer dat we niet om water smeekten, kregen we toch nog water. We vluchten allemaal de Vendeltent in, maar omdat we allemaal zo duf waren hadden sommige van ons niet in de gaten dat we in de keuken sliepen. Dit was voor de volgende ochtend niet zo leuk. Ook al zaten er overal mieren in het gras waar de scouts zich ook niet meer voor interesseerden, we hadden die nacht allemaal heerlijk geslapen. Ook al hadden we allemaal dezelfde gedachte:
Wie heeft ons verraden???